[punktWidzenia_]

Czytając wasze opinie nasunęła mi się refleksja niczym promienie słońca przenikające przez liście drzewa. Aranżacja pokoju dla nastolatka jest niczym płótno malarskie - może być abstrakcyjna, pełna kolorów lub skromna jak szkic Leonarda da Vinci. Często spotykam się z tym, że pokój staje się odbiciem kosmosu osobistych marzeń oraz aspiracji - jedno miejsce może mieć różne twarze: kącik nauki okraszony cytatami wielkich myślicieli albo dziką dżunglę pełną zieleni domowych roślin... Co sądzicie o tej analogii?